نقش فیزیولوژیکی مولیبدن

مولیبدن یک عنصر کمیاب است که چندین نقش فیزیولوژیکی مهم را در موجودات زنده ایفا می کند. اول از همه، این یک کوفاکتور ضروری برای تعدادی از متالوآنزیم های مولیبدن مانند سولفیت دهیدروژناز، سولفیت اکسیداز و نیترات ردوکتاز است. این آنزیم ها نقش کلیدی در باکتری ها، گیاهان و حیوانات دارند، در متابولیسم نیتروژن، متابولیسم گوگرد و واکنش های ردوکس شرکت می کنند و تضمین می کنند که این فرآیندهای بیوشیمیایی به درستی انجام می شوند.

در متابولیسم نیتروژن، نیترات ردوکتاز آنزیمی کلیدی است که مسئول کاهش نیترات به نیتریت است و در نتیجه جذب و تثبیت نیتروژن را به ویژه در گیاهان تسهیل می کند. علاوه بر این، مولیبدن همچنین در سولفیت اکسیداز و سولفیت دهیدروژناز در متابولیسم گوگرد نقش دارد که به اکسید شدن و کاهش ترکیبات گوگرد و حفظ تعادل متابولیسم گوگرد کمک می کند. جذب مولیبدن معمولاً از طریق رژیم غذایی حاصل می شود، به طوری که حیوانات مولیبدن را از طریق زنجیره غذایی و گیاهان مولیبدن را از خاک جذب می کنند. این اجازه می دهد تا مولیبدن از طریق زنجیره غذایی به حیوانات منتقل شود، که به نوبه خود پایداری کل اکوسیستم را حفظ می کند. اگرچه مقدار مولیبدن مورد نیاز بسیار کم است، اما مقدار مناسب آن برای حفظ متابولیسم نیتروژن و گوگرد، تولید انرژی و سلامت استخوان ضروری است.